Skylar

Haar jurk knelde veels te veel. Haar schoenen zaten te krap. Haar haar was te strak opgestoken en haar jouzen zaten bijzonder oncomfortabel. Al met al: een doodnormale dag voor een dochter van een man van stand. Wat echter niet gebruikelijk was voor iemand van haar positie, was het op de zachte aarde zitten naast het heldere meer, dat verscholen lag in het bos. Haar kamermeisje had die ochtend extra haar best gedaan om het meisje er perfect uit te laten zien voor het feest wat die dag zou worden gegeven. En zou vreselijk geergerd worden, haar moeder trouwens ook, als ze Skylar zo onverzorgd zag. Skylar frummelde haar haar los en streek toen met het lint in het water, wat een paar speelse rimpels in het oppervlak veroorzaakt. Ze grinnikte en keek Rylan aan, die vertederd naar haar zat te staren. Ze wist dat hij haar als een zusje voor hem beschouwde, al was zij zijn beste vriendin, geen familierelatie. Maar een betere band met iemand anders, kon zij zich niet voorstellen. Haar contact met haar ouders was gering. Haar werden bevelen van hen doorgegeven door bediendes en haar werd verteld om aan tafel te komen. Ze aten wel gezamenlijk, maar er werd dan nauwelijks iets gezegd. De enige paar keer dat zij haar ouders zag, was wanneer ze haar moesten keuren op haar kleding en haar verzorging. Veel aandacht of steun had ze nooit gehad van haar familie. Ze had er alleen voorgestaan, alleen voor de grote wijde wereld vol gevaren en pech. Tot Rylan het dorp in was gekomen. De dag zij elkaar hadden ontmoet, was onvergetelijk geweest: ze kon het zich herinneren al was het gister. Hij had haar vanonder het raam haar glimlachend aangekeken. Hij had vrolijk gezwaaid en had gebaren gemaakt om naar beneden te komen.