maandag 23 april 2012

Mijn tumblr!

Ik heb sinds een tijdje een tumblr. Daar staan een aantal dingen op, die ik graag met u wil delen!
Daarom hier mijn link: lovingsquids.tumblr.com!

Lovingsquids omdat mijn broers een channel op youtube hebben met de naam squidsdon'tswear. En aangezien ik toen inspiratieloos was, deed ik deze naam en dit was ook één van de weinige namen die nog available was!

x

Mijn alweer nieuwe boek, haha.

Oké, ik weet dat ik heel veel nieuwe verhalen maak (en er meestal niet mee door ga), maar met deze wil ik echt heel graag door.

Yuna, een tienermeisje, raakt na een verhitte ruzie met haar tante in coma, niet door haar tante, maar door een bliksemslag als ze naar buiten vlucht, weg van de ruzie. Dan komt ze in het AMOC, een centrum waar mensen in een coma komen en waar ze zo goed als mogelijk opgelapt worden om weer terug in het leven gezet te worden. Toch wordt er aan Yuna verteld dat ze zich in een ziekenhuis bevindt en dat ze snel weer terug mag. Als ze op een dag door een spleet in de omheinenende muur kijkt, ziet ze haar overleden moeder aan de overkant staan. Ze schreeuwt het uit en doet er alles aan om naar de overkant te gaan. Wat ze niet weet is dat, zodra ze uit het centrum ontsnapt ze in het hiernamaals komt en dood zal gaan, waardoor ze haar vader, tante en twee broers nooit meer zal zien.
Ik wil ook nog iets doen dat er een verzet komt onder de patienten, omdat ze niet naar de overkant mogen. En dat de mainboss van het centrum het uiteindelijk toelaat en een hele groep comapatienten dood laat gaan, omdat hij het niet meer in de hand kan houden. Hij had al maatregelen genomen eerder door degenen die een opstand wilden aanwakkeren bruut te vermoorden. Want in de eerste plaats heeft iedereen de kans om weer terug naar het werkelijke leven te gaan. Alleen omdat de mensen een overleden persoon hadden herkend aan de overkant, werden ze gek en wilden ze ernaar toe.

Dat is dan de basis van mijn verhaal. En ik hoop dat deze afgemaakt kan worden. (:

vrijdag 17 februari 2012

Skylar

Haar jurk knelde veels te veel. Haar schoenen zaten te krap. Haar haar was te strak opgestoken en haar jouzen zaten bijzonder oncomfortabel. Al met al: een doodnormale dag voor een dochter van een man van stand. Wat echter niet gebruikelijk was voor iemand van haar positie, was het op de zachte aarde zitten naast het heldere meer, dat verscholen lag in het bos. Haar kamermeisje had die ochtend extra haar best gedaan om het meisje er perfect uit te laten zien voor het feest wat die dag zou worden gegeven. En zou vreselijk geergerd worden, haar moeder trouwens ook, als ze Skylar zo onverzorgd zag. Skylar frummelde haar haar los en streek toen met het lint in het water, wat een paar speelse rimpels in het oppervlak veroorzaakt. Ze grinnikte en keek Rylan aan, die vertederd naar haar zat te staren. Ze wist dat hij haar als een zusje voor hem beschouwde, al was zij zijn beste vriendin, geen familierelatie. Maar een betere band met iemand anders, kon zij zich niet voorstellen. Haar contact met haar ouders was gering. Haar werden bevelen van hen doorgegeven door bediendes en haar werd verteld om aan tafel te komen. Ze aten wel gezamenlijk, maar er werd dan nauwelijks iets gezegd. De enige paar keer dat zij haar ouders zag, was wanneer ze haar moesten keuren op haar kleding en haar verzorging. Veel aandacht of steun had ze nooit gehad van haar familie. Ze had er alleen voorgestaan, alleen voor de grote wijde wereld vol gevaren en pech. Tot Rylan het dorp in was gekomen. De dag zij elkaar hadden ontmoet, was onvergetelijk geweest: ze kon het zich herinneren al was het gister. Hij had haar vanonder het raam haar glimlachend aangekeken. Hij had vrolijk gezwaaid en had gebaren gemaakt om naar beneden te komen.